Sarah

“Mijn leven is zoals bij heel veel mensen niet altijd makkelijk geweest. Bij mij is het zo gelopen dat ik een delict heb gepleegd tegen mijn toenmalige echtgenoot. Ik werd veroordeeld tot vier jaar detentie en TBS met voorwaarden. Met heel veel verdriet heb ik mijn twee geweldige kinderen bang en verdrietig moeten achterlaten. Gelukkig konden zij voor langere tijd worden opgevangen door mijn moeder.

Ik ben een detentieperiode ingegaan van twee en een half jaar. Ik heb daar zó veel verdriet gehad dat ik niet meer wist hoe ik verder moest. Het begon tot mij door te dringen dat ik écht hulp nodig had, maar niet wist waar ik in hemelsnaam moest beginnen. Het werd me ook duidelijk dat de gevangenis niet de plek was voor behandeling of herstel. De psychiater van de gevangenis vertelde mij dat dat later zou komen tijdens mijn behandeling in de kliniek.

Uiteindelijk ben ik aangenomen op de forensische psychiatrische afdeling in Heiloo. Bij andere intakegesprekken bij verschillende klinieken kon ik mijn hulpvraag totaal niet formuleren en werd ik keer op keer afgewezen. Gelukkig lukte het hier in Heiloo wél!

Nú zou het gaan beginnen, de weg naar herstel lag nu voor mij open, maar niets was minder waar. Ik had moeite om binnen de groep als vrouw mijn mannetje te staan en mijn grenzen aan te geven. Mijn opgebouwde negatieve houding tegenover de sleuteldraaiers in de gevangenis nam ik mee mijn behandeling in. Ik vertrouwde niemand en stond helemaal nergens voor open. Ik vond ook dat er te weinig behandeling werd aangeboden en ik klapte dicht bij de groepstherapieën. Pas nadat ik zelf had aangegeven meer individuele therapieën te willen hebben, ging het langzaamaan beter.

De creatieve therapie, de psychomotorische therapie en de EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) hebben ervoor gezorgd dat ik door al het verdriet heen kon kijken, de grote kluwen aan ellende kon gaan ontrafelen en aan mijn herstel kon gaan beginnen.

Ik ontmoette daar ook mijn huidige partner waar ik heel veel steun en herkenning bij kon vinden. Ondanks dat we ons bewust waren van het feit dat we elkaars pijn goed konden voelen en voeden, hebben we elkaar ook enorm kunnen helpen op onze zware, lange weg.

Na twee en een half jaar behandeling ben ik samen gaan wonen in de omgeving van Heiloo en ben ik weer fulltime gaan werken in de grote boze buitenwereld. Het is dan ook als een bom bij me ingeslagen dat het échte harde werken pas in de periode na de opname is begonnen. Bepaalde manieren van doen, systemen en patronen die ik altijd al had, ging ik nu herkennen en daar wilde ik wat mee. Wat er bij mij extra bij kwam, was het feit dat ik me enorm schaamde voor wie ik was, wat ik had gedaan, het delict, de detentie, de behandeling en het feit dat ik niet voor mijn kinderen kon zorgen. Ik voelde me zó anders dan mijn collega's of andere moeders. Ik wrong mij in allerlei bochten om maar niet te hoeven vertellen wie ik was. Mijn verleden hield ik angstvallig verborgen.

Toch kwam daar verandering in en langzaamaan liet ik meer van mijzelf zien. Door systeemtherapie is mij veel duidelijk geworden. Ik kon daar letterlijk in beeld brengen waar ik tegenaan liep en het in positieve zin ombuigen in mijn dagelijkse leven.

Nu bijna tien lange jaren later ben ik zover dat ik sinds kort weer terug ben verhuisd naar mijn geboortestad. En heb ik de zorg voor mijn kinderen met heel veel liefde weer opgepakt. Dit is iets wat ik nooit voor mogelijk hield.

De uitspraak die een van mijn behandelaren deed, is mijn lijfspreuk geworden: ‘Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg!’

Pas nadat ik mijn oude gewoontes ben gaan doorbreken door open te zijn, eerlijk te zijn en mijn grenzen aan te geven, heb ik de weg naar mijn eigen herstel aangelegd.”