Miriam

Op mijn elfde – ja, zo lang heb ik al een eetstoornis -  stond ik voor de spiegel en dacht: ik ben dik. Dat moet eraf.

In mijn pubertijd deed ik gerust mee met vriendinnen. Ik ging uit, at patat en dronk een borrel. Ook troostte ik mezelf soms, dan at ik stiekem op mijn kamer. Toen ik 18 was en opmerkingen kreeg over mijn toenemende gewicht was er voor mij maar één optie: lijnen. En dat ging me goed af. Ik kreeg complimenten dat ik afviel en er zo goed uitzag.
 
Ik voelde me sterk en zeker, ik had de controle. Het werd mijn houvast in deze wereld. Het leverde me dus vrij snel veel op. Het enige wat vertrouwd en veilig voelde was het hebben van mijn eetstoornis. Ondertussen was ik fanatiek aan het hardlopen. Ik bleef maar afvallen en dat resulteerde uiteindelijk in een klinische opname in 1996. Braken en hardlopen waren hardnekkige verslavingen geworden. Ik was erg ziek, maar ik zag het zelf niet. Ik vond mijn leven te moeilijk en te zwaar om onder ogen te komen.
 
In 2000 was ik het spugen letterlijk spuugzat. Ik zocht opnieuw hulp en kwam in een vijfdaagse dagbehandeling. Dat sloeg aan. Ik braakte niet meer en leerde mijn vriend kennen. Ik was gelukkiger dan ooit. Echter, ik bleef mezelf te dik vinden, dus ik bleef dwangmatig hardlopen en te weinig eten.

Geloof in herstel

Ik had nadien psychologische nazorg bij een GGZ-organisatie, hoewel ik het gevoel bleef houden dat het voor mij niet weggelegd was om volledig te herstellen. Deze GGZ heeft me uiteindelijk doorverwezen naar een gespecialiseerd aanbod. Wat ik daar meemaakte had ik nog nooit meegemaakt. Er was een therapeut die mij écht begreep. Zij vertelde mij haar eigen verhaal. Omdat zij ervaringsdeskundige is had ik het gevoel dat ik goed begrepen werd. Dat was voor het eerst in mijn hele leven. Ik durfde te geloven dat volledig herstellen wel degelijk mogelijk is, ook voor mij!

Na een jaar therapie met deze therapeut schreef ik mij op haar advies in voor een motivatie boost project in Portugal. Dit was een klinische opname van een maand, gevolgd door een langdurig nazorg traject. Het betrof een groepsbehandeling onder leiding van ervaringsdeskundige therapeuten.
Tijdens deze opname in Portugal heb ik zicht gekregen op de kern van mijn eetstoornis, waarom ik hem zo hard nodig had en wat ik niet wilde voelen. Daar was de veiligheid om het wél te voelen, ik heb mijn ziel met traanwater schoongespoeld, en daarna kon ik eindelijk gaan helen.

Ik weet nu dat herstellen van een eetstoornis mogelijk is, en dat het leven zonder die eetstoornis zóveel rijker en mooier is, maar dat je daar wel hulp, hoop en geloof voor nodig hebt. En dat heb ik gevonden bij iemand die zelf dit gevecht overwonnen heeft. Ik ben erachter gekomen dat ik eigenlijk heel goed weet wat ik wil, maar daar nooit naar durfde te luisteren uit angst voor afwijzing of falen. Ik ben, ik kan, dat is wat ik nu weet!

Ervaringsdeskundigheid

Nu doe ik er alles aan om zelf ervaringsdeskundige te worden. Ik ben begonnen met cursussen om mijn eigen ervaringen te leren inzetten zodat ik anderen ook kan ondersteunen bij hun herstelproces.
 
Omdat er nog een behoorlijk taboe rust op eetstoornissen en er erg veel onwetendheid is over dit onderwerp, doe ik hier mijn verhaal in de hoop iets voor een ander te kunnen betekenen. En om te laten weten dat niemand zich hoeft te schamen. Je bent niet alleen! En : “Je hoeft het niet alleen te doen!”…..