Het verhaal van Jennifer (sociaal-psychiatrisch verpleegkundige)

De mens áchter het delict zien. Dat is wat Jennifer drijft in haar werk als spv (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) en regiebehandelaar. Ze werkt in het For-ACT-team dat zorg biedt aan mensen met ernstige psychiatrische problemen die met justitie in aanraking zijn geweest of dreigen te komen. Jennifer is er voor deze cliënten in hun eigen thuisomgeving.

Geen carrière die Jennifer vroeger voor zich zag. Tijdens haar opleiding tot onderwijsassistent werd ze verrast door een onverwachte interesse. Jennifer: “Ik moest verplicht stage lopen op een school in het speciaal onderwijs, voor kinderen met ernstige gedragsproblemen. Eerst dacht ik: dit is niks voor mij. Maar uiteindelijk vond ik het juist interessant. Daarom besloot ik daarna de opleiding Social work te volgen.” 

Ze ging aan de slag in de gehandicaptenzorg. Daar ontdekte ze weer dat wat haar afschrikt ook haar nieuwsgierigheid wekt: “Op een woonvorm had ik eens te maken met een man die stemmen hoorde. Dat vond ik heel eng. Maar ik wilde er wél meer over weten. Ik leerde door voor een baan als verpleegkundige en uiteindelijk spv.”  

“Ik startte bij GGZ NHN als stagiair bij het For-ACT-team, en kwam zo in aanraking met de forensische psychiatrie. Hier voelde ik mij direct thuis.” Inmiddels heeft haar leergierigheid geleid tot een baan als regiebehandelaar in het For-ACT-team. “Je hebt echt langere tijd contact, het gaat om meer dan alleen een behandeltraject. Je kunt op zoveel levensgebieden wat voor mensen kunt betekenen. Ook door mee te denken over wonen, geldzaken, familie.” 

Vertrouwensband

“Ik vind het belangrijk om de mens achter het delict te zien. Het gaat niet alleen om het delict zelf, maar om alles wat daaraan voorafgaat. Waarom heeft iemand dit gedaan? Wat heeft deze persoon in deze situatie gebracht? Dat is wat ik wil begrijpen.” 

“Een vertrouwensband opbouwen kost tijd. Veel cliënten hebben een klein of geen sociaal netwerk. Ze wonen alleen of op straat. Het is soms moeilijk om ze te bereiken, maar dan weet ik vaak wel waar ze uithangen. Ik zoek ze op en laat zien dat ik er voor ze ben. Dat ik ze niet laat vallen. Ook als iemand tegen me schreeuwt. Dan zeg ik eerlijk: ‘Ik schrik hiervan, ik voel me onveilig.’ In plaats van te dreigen met politie probeer ik oprecht contact te maken. Dreigen zorgt er vaak voor dat je het contact meteen verliest.” 

“Een van mijn cliënten leeft bijvoorbeeld al jarenlang op straat en is meerdere keren in misdadig gedrag vervallen. Het voelt soms alsof ik niets voor hem kan doen, maar ik weet dat het belangrijk is om er altijd voor hem te zijn. Hij belt me bijna wekelijks. Dit vertrouwen biedt de basis voor herstel, ook al is de weg lang en moeilijk. Soms denk ik wel eens: waarom doe ik dit nog? Maar dan herinnert hij me eraan dat ik misschien het enige stabiele contact in zijn leven ben.” 

Werken aan doelen

“Sommige cliënten spreek ik op straat en anderen spreek thuis of op hun werk, tijdens de lunchpauze bijvoorbeeld. Behandeling hoeft echt niet altijd in een spreekkamer, we passen ons aan. Ik kijk naar wat cliënten blij maakt. Hun doelen staan voorop. Soms is het doel simpelweg: ik wil nooit meer terug de gevangenis in.” Juist in de forensische psychiatrie, waar cliënten vaak zijn vastgelopen in systemen en veroordeeld op gedrag, blijft Jennifer dichtbij. Ze gelooft in nabijheid, gelijkwaardigheid en menselijkheid. “Ik kijk bijvoorbeeld bij een eerste ontmoeting liever niet al in het dossier. Zo kan ik echt aansluiten als mens en maak ik het verschil.”