Het verhaal van Jeroen (psychiatrisch verpleegkundige)

Psychiatrisch verpleegkundige, jij? Wat moet je doen dan? Het zijn veel voorkomende vragen als ik iemand ontmoet. Die vragen gaan vaak over in: vertel eens een leuk verhaal, wat kom je zoal tegen?

Mijn werk is deels ongrijpbaar werk, maar altijd bijzonder. Soms kom je bij iemand binnen met een eigenaardig huishouden, waar de ordening compleet anders is dan ik gewend ben. Overal liggen nette verzamelingen op een rij: een kam, een stoffer – en – blik en een tandenborstel. Een andere rij bevat een strijkijzer, een broodrooster en radio. Als ik vraag waarom, krijg ik als antwoord: brood hoort toch niet bij een broodrooster, dat heeft toch geen stekker?

Op andere momenten wordt er aangebeld bij ons team en komt iemand zijn of haar verhaal even doen. ‘Ik ga er even bij zitten, het was me wat om hierheen te komen, doe me maar een paracetamolletje. Ik heb zo’n pijn aan m’n plastic. Ik denk dat het de stinkende gein weer is’. Blij dat een paracetamolletje zoveel verhelpt.

De unieke belevingen, gedragingen en vertellingen van cliënten motiveren mij in mijn werk als psychiatrisch verpleegkundige. De creativiteit van de geest verbaast mij. Hoe meer iemand in de war is hoe fantastischer de oplossingen deze persoon zelf aandraagt, lijkt het wel. De mooiste verhalen ontstaan in pogingen mij te overtuigen van beleefde aandoeningen en gedachtesprongen zijn vaak verbazingwekkend.

Dat ik hen mocht begeleiden in hun harde werk naar herstel en dat we samen de creativiteit waarderen is voor mij de grootste beloning.

Je begrijpt, zo ga ik wel voldaan op huis aan!